Σε πλήρη εξέλιξη, και μάλιστα σε επίπεδο κορυφής, είναι η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, παρά τους όρκους ενότητας από βουλευτές και υποψήφιους αρχηγούς.
Το κλίμα είναι νοσηρό καθώς τα σχόλια εκατέρωθεν είναι δηλητηριώδη ενώ η μάχη ανάληψης της ηγεσίας μετατρέπεται, εμφανώς, πλέον σε μάχη επιβίωσης και επιβολής της μίας ομάδας έναντι της άλλης.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς παρενέβη για πρώτη φορά χθες δημοσίως, μετά το εκλογικό φιάσκο της Κυριακής και τον πόλεμο που ακολούθησε με τον μέχρι πρότινος Πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη. Η αναφορά του κ. Σαμαρά στις έννοιες της σοβαρότητας και της ενότητας (σ.σ. με αυτή τη σειρά) δεν ήταν τυχαία και αποτελούσε την απάντησή του σε όσα του καταλογίζει η πλευρά του κ. Μεϊμαράκη. Με απλά λόγια, ο κ. Σαμαράς, βλέποντας τον κ. Μεϊμαράκη να βγαίνει στην επίθεση, επεδίωξε να εμφανιστεί ως εγγυητής της ενότητας του κόμματος.
Παραδόξως, αυτή ήταν μέχρι σήμερα η κεντρική γραμμή της υποψηφιότητας του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για την ηγεσία. Από τι στιγμή, ωστόσο, που ο τελευταίος παραιτήθηκε από την Προεδρία, μετέβαλλε στάση και έδειξε ότι εφεξής όχι μόνον θα απαντά σε όσα του καταλογίζονται αλλά, παράλληλα, θα επιτίθεται όπου κρίνει σκόπιμο. Ο κ. Μεϊμαράκης εμφανίζεται, το τελευταίο διάστημα, “θυμωμένος” για τη στάση συγκεκριμένων στελεχών και ομάδων και το πιο εύκολο ερώτημα είναι εάν αυτή η τακτική, παρά τις επικοινωνιακές της υπερβολές, αποδίδει στη βάση του κόμματος κι αν δημιουργεί ερείσματα μεταξύ των βουλευτών και των στελεχών. Ήδη χθες, το ιστορικό στέλεχος της ΝΔ, και εκ των υποστηρικτών της υποψηφιότητας Μεϊμαράκη κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, όχι μόνον έλαβε αποστάσεις αλλά χρησιμοποίησε και σκληρή γλώσσα έναντι του τέως Προέδρου του κόμματος.
Το πιο δύσκολο ερώτημα ωστόσο, όπως απέδειξε και η χθεσινή ένταση μεταξύ του τέως Προέδρου της ΝΔ και του στενού συνεργάτη του Αντ. Σαμαρά, Ν. Τσιούτσια στη Βουλή, είναι εάν αυτό το κλίμα έντασης μπορεί να αποκλιμακωθεί κι αν η ρήξη μπορεί να αποτραπεί. Ο κ. Μεϊμαράκης, προ ημερών, έκανε μία αναφορά με ιδιαίτερη σημασία, που όμως χάθηκε κάτω από τις κραυγές και τα σενάρια για το φιάσκο της Κυριακής. Κι αυτή ήταν ότι ο ίδιος φαντάζεται τη Ν.Δ ως ένα μεγάλο κόμμα του μεσαίου χώρου, στο οποίο η Δεξιά υπάρχει κάπου εκεί στην άκρη και, μέσω δημοκρατικών διαδικασιών λαμβάνονται οι αποφάσεις, με την μειοψηφία να υποτάσσεται στην βούληση της πλειοψηφίας.
Αυτός ο τρόπος λειτουργίας με ένα κυρίαρχο μετριοπαθές σώμα και μία συμπληρωματική δεξιά συνιστώσα, σε συνδυασμό με τη σαφώς μετριοπαθέστερη στάση Μεϊμαράκη έναντι των σεναρίων συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί το πλαίσιο λειτουργίας του κόμματος, όπως το σκέφτεται η κυρίαρχη καραμανλική πτέρυγα. Είναι, ωστόσο, εξαιρετικά αμφίβολο εάν κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετό για προβεβλημένα στελέχη που τάσσονται υπέρ της μετωπικής σύγκρουσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή αν αντιθέτως θα συνιστούσε αιτία εξόδου τους από το κόμμα. Εξέλιξη που ναι μεν θα δοκίμαζε το κόμμα αλλά ουδόλως θα ενοχλούσε αρκετές πτέρυγες εντός αυτού.
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου