Του Ανδρέα Μήλιου
Ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως επικεντρώνει την προεκλογική του επιχειρηματολογία στον τονισμό της αντίθεσης του παλιού με το καινούργιο. Θεωρεί τον εαυτό του και το ΣΥΡΙΖΑ καινούργιο και όλα τα άλλα κόμματα παλιό. Μπορεί όμως ένα καθαρόαιμο του κομματικού σωλήνα που ανδρώθηκε μέσα σε αυτό το σύστημα που καταγγέλλει και από τα δέκα πέντε του χρόνια προσπορίσθηκε τα ελέη του ως συνδικαλιστής, αρχηγός κόμματος και τους τελευταίους μήνες ως πρωθυπουργός να θεωρηθεί καινούργιο; Μπορεί ένας σαραντάρης ανεπάγγελτος κομματικός υπάλληλος με μια ιδεολογικά αλληθορίζουσα ομάδα ανθρώπων γύρω του να γίνει πιστευτό ότι πρεσβεύει το καινούριο; Μπορεί ένας αναχρονιστικά ιδεοληπτικός, ανειλικρινής αρχηγός κόμματος, που ως κυβερνήτης αποδεδειγμένα εξαπάτησε πρόσφατα τον ελληνικό λαό, μη εφαρμόζοντας ούτε γραμμή από το προεκλογικά εξαγγελθέν πρόγραμμά του να εκληφθεί ως καινούριο;
Οι αυτονόητες απαντήσεις είναι όχι, διότι, τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ο κ. Τσίπρας αποτελεί μέρος του πολιτικού συστήματος που πνέει τα λοίσθια. Πορεύθηκε στο χρόνο όπως και οι άλλοι επαγγελματίες πολιτικοί των άλλων κομμάτων, με αρνητικά, κατά κανόνα, δείγματα γραφής. Από έφηβος ενστερνίσθηκε αρχές που δεν ήταν δημοκρατικές. Εκτός και αν οι καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων και τα χτισίματα των θυρών των γραφείων των καθηγητών θεωρούνται στη μαρξιστική θεωρία δημοκρατικές δράσεις. Αλλά και μετά το κυβερνητικό βάπτισμα των τελευταίων μηνών δεν έγινε ούτε δημοκρατικότερος ούτε σοφότερος. Πόσο δημοκρατική είναι, αλήθεια, η προεκλογική του δήλωση ότι δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τα παλιά πολιτικά κόμματα αν δεν πάρει αυτοδυναμία; Οποία αλαζονεία! Επτά μήνες στην εξουσία αρκούσαν για να συμπεριφέρεται σαν εγωπαθές και δύστροπο αγοράκι που δεν αφήνει άλλο παιδί να ανέβει στην κούνια του. Μήπως πρέπει να του επισημάνει κανείς ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα της συνεργασίας και της συναίνεσης και ότι τέτοιες δηλώσεις προσβάλλουν τη νοημοσύνη των πολιτών. Μήπως πρέπει να του πει κανείς ότι η εξαπάτηση και η προσβολή της πολιτικής βούλησης και η διαπόμπευση της ψήφου των πολιτικών αντιπάλων είναι ειδεχθή πολιτικά εγκλήματα, χωρίς ίχνος δημοκρατικού στίγματος;
Αρνητικότατο δείγμα γραφής έχουμε και από το κόμμα του που έδρασε ως κατακτητής του κράτους, εφαρμόζοντας τις ίδιες πρακτικές με τους προηγούμενους: κάλυψε τις θέσεις των Γενικών Γραμματέων με κομματικούς ινστρούχτορες χωρίς ίχνος αξιοκρατίας, διόρισε στα πολιτικά γραφεία συγγενείς (έγκριτη εφημερίδα ανέφερε 47 διορισμούς συγγενών τις πρώτες εβδομάδες), επέλεξε για επιθεωρητές εκπαίδευσης 13 κομματικά στελέχη και στις 13 Περιφέρειες της χώρας, επαναπροσέλαβε την κομματική πελατεία (καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες, ΕΡΤ, κ.α.) και απαίτησε από τους διοικητές των νοσοκομείων να παραιτηθούν για να διορίσει κομματικά στελέχη, κ.λ.π. Η παλαιολιθική ιδεοληπτική συμπεριφορά και η αυτιστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης αποτυπώθηκε περίτρανα και με το κλείσιμο των τραπεζών που καταρράκωσε την αξιοπρέπεια των πολιτών σε ανεπίστρεπτο σημείο και οδήγησε την οικονομία στα τάρταρα.
Μέσα σε επτά μήνες, η αριστερή κυβέρνηση του κ. Τσίπρα αύξησε το εξωτερικό χρέος κατά 66 δισ. και καταρράκωσε όλους τους δείκτες της οικονομίας (μεταποίηση, απασχόληση, αγοραστική δύναμη, κ.ά) με το κόστος να μην είναι ακόμα μετρήσιμο. Μόνο από την αύξηση των εισφορών ασθένειας των συντάξεων και την επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση τα οικογενειακά εισοδήματα θα συρρικνωθούν σημαντικά, ενώ από το τελευταίο μέτρο θα οδηγηθούν στην ανεργία άλλες τριάντα περίπου χιλιάδες εργαζόμενοι. Περήφανος ο τέως πρωθυπουργός διατυμπανίζει σαν να απευθύνεται σε ανόητους: "Δε συμβιβαστήκαμε, δε λυγίσαμε, κάναμε ένα συμβιβασμό για να τα βγάλουμε πέρα!" και πιστεύει ότι θα ενεργήσουμε και πάλι σαν ζαλισμένοι προδομένοι εραστές και θα δώσουμε την ψήφο στο ιδεοληπτικό, αναχρονιστικό μόρφωμα που του έχει απομείνει για να συνεχίσει να αυτοϊκανοποιείται με την παρωχημένη αριστερίστικη ρητορική.
Φαίνεται πως οι εκλογές αυτές είναι οι κρισιμότερες για τη χώρα και δυστυχώς δεν έχουμε ούτε πολλές ούτε καλές επιλογές. Για μια ακόμα φορά θα ψηφίσουμε με τη λογική "το μη χείρον βέλτιστον". Χωρίς μάλιστα να μπορούμε να επιλέξουμε, λόγω λίστας, νέα πρόσωπα. Θα πρέπει να επιλέξουμε όμως κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό και διάθεση να συνεργασθούν μεταξύ τους για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στο καινούριο να γεννηθεί και ως νέος Ηρακλής να έρθει και να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Να του δώσουμε τη δυνατότητα να επιβάλλει ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος και να εισάγει νέους θεσμούς διακυβέρνησης και νέες αρχές. Αυτό το καινούριο δεν θα υπηρετηθεί από επαγγελματίες πολιτικούς και ανεπάγγελτους πολιτικάντηδες, αλλά από έντιμους επιστήμονες και επιτυχημένους επαγγελματίες που "ίδρωσαν τη φανέλα τους" και θα δουν την πολιτική ως ανιδιοτελή προσφορά προς την πατρίδα και ως καθήκον. Ακούγεται ρομαντικό και οραματικό αλλά δεν είναι. Διότι και η κατηφόρα έχει τέλος και οι αναγεννήσεις προϋποθέτουν οράματα.
* Ο κ. Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτορας του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου