Μόνο στην υπέροχη
αυτή χώρα θα μπορούσε να γίνει γιορτή για τα 30 χρόνια από το
Ευρωμπάσκετ του 1987 και να λείπουν ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης
Γιαννάκης. Είναι σαν να γίνει γιορτή για τα 6 πρωταθλήματα των Σικάγο
Μπουλς και να λείπουν ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Σκότι Πίπεν... Με όλο το
σεβασμό στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές εκείνης της τεράστιας επιτυχίας,
το Φάνη, το Φασούλα, τον Καμπούρη, το Λιβέρη και τα άλλα παιδιά, τον
κόουτς Πολίτη και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές εκείνου του
αθλητικού έπους, η απουσία του Γκάλη και του Γιαννάκη δεν ήταν απλά
ηχηρή. Ήταν αμήχανη και στενάχωρη. Αλλά τουλάχιστον η λαμπρή αυτή
γιορτή, είχε Γιώργο Βασιλακόπουλο, οπότε όλα καλά...
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, ο «αφέντης» του ελληνικού μπάσκετ, έχει προσφέρει πολλά πράγματα στο άθλημα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο που ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, εμφανίζει ένα «σύμπτωμα» που συναντά κανείς σε ένα σωρό πετυχημένους, ισχυρούς και εγωιστές ανθρώπους από διάφορους χώρους (αθλητές, ηθοποιούς, τραγουδιστές, επιχειρηματίες, παράγοντες): δεν ξέρει πότε έχει έρθει η ώρα να πει «αντίο», να αποσυρθεί, να ανοίξει το δρόμο σε νέους ανθρώπους, να παραδώσει τη σκυτάλη σε κάποιον νεότερο, άφθαρτο, με άλλη φιλοσοφία και - κυρίως - κάποιον που μπορεί να γεφυρώνει χάσματα και όχι να τα δυναμιτίζει.
Τι θα ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος χωρίς το Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά που έφεραν το Χρυσό το 1987; Ένας παράγοντας σε ένα άθλημα που θα απασχολούσε λίγους ανθρώπους. Θα ήταν για πάντα «η πορτοκαλί μπάλα με τα σπυριά» και «το άθλημα που παίζεται με τα χέρια, άρα είναι κάτι σαν αθλητικός αυνανισμός». Θα πανηγυρίζαμε καμιά πρόκριση σε 8άδα μεγάλης διοργάνωσης, τα παιδάκια σίγουρα δεν θα γέμιζαν τα ανοιχτά γηπεδάκια μετά το '87, ο μικρός Δημητράκης Διαμαντίδης κι ο μικρός Βασιλάκης Σπανούλης μπορεί να μάθαιναν μπιλιάρδο αντί για μπάσκετ, ο μικρός Θοδωράκος Παπαλουκάς κι ο μικρός Νικολάκης Ζήσης μπορεί να έκαναν σούζες με μηχανάκια στην εφηβεία τους και να κυνηγούσαν γκομενάκια, αντί να «λιώνουν» όλη μέρα με μια μπάλα στο χέρι και να κυνηγάνε τον αντίπαλό τους στα 3/4 του γηπέδου.
Ένα «τίποτα» με ολίγη από καθόλου θα ήταν πιθανότατα το μπάσκετ στη χώρα μας, αν η Εθνική Ομάδα δεν γινόταν η «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων τον Ιούνιο του 1987. Και η Εθνική έφτασε τότε στο ψηλότερο σκαλοπάτι και μετά πήρε το ασημένιο το ΄89 και μετά το ελληνικό μπάσκετ έφερε Ευρωλίγκες και νίκη επί των ΗΠΑ και άλλο ένα χρυσό το 2006, διότι ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας, ο Καμπούρης και οι υπόλοιποι ξεπέρασαν τον εαυτό τους, έσπασαν το ταβάνι τους, έπαιξαν στο 120% αυτού που μπορούσαν το 1987.
Δεν γίνεται λοιπόν να θυμόμαστε τους ήρωες εκείνης της εποχής και να «ξεχνάμε» το Γκάλη και το Γιαννάκη. Ό,τι διαφορές και να υπάρχουν, ό,τι κόντρες και να δημιουργήθηκαν, όσες κουβέντες και να «άλλαξαν» κάποτε, αυτό που πρέπει να κάνει ένας «πατερούλης» ή «παππούλης» του μπάσκετ, όπως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, είναι να βρει τον τρόπο να είναι εκεί, στη μεγάλη γιορτή και ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ακόμα κι αν χρειαστεί να λείπει ο ίδιος, προκειμένου να είναι αυτοί οι δυο εκεί. Διότι ποιανού η παρουσία είναι σημαντικότερη σε μια τέτοια εκδήλωση κύριε Βασιλακόπουλε; Η δική σας; Ή του Γκάλη και του Γιαννάκη;
Ο Νίκος Γκάλης, έκανε μια αιχμηρή και καυστική δήλωση κατά του Γιώργου Βασιλακόπουλου, στο e-basket.gr. Είπε τη δική του εκδοχή, τη δική του αλήθεια, τον τρόπο που ένιωσε και την πίκρα που έχει για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Σωστά ή λάθος, έτσι ακριβώς ή όχι ακριβώς έτσι, αυτά τα είπε με το όνομα και το επώνυμό του. Ποια ήταν η απάντηση Βασιλακόπουλου; «Δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω με κανέναν τρόπο και σε κανένα επίπεδο σε δημόσιες αντιπαραθέσεις με οποιονδήποτε». Είπε και κάτι άλλα μετά, αλλά όλα σταματούν στο «με οποιονδήποτε»...
Είναι «οποιοσδήποτε» ο Νίκος Γκάλης Πρόεδρε; Είναι κάποιος στον οποίον δεν καταδέχεσαι να απαντήσεις; Αν κάθεσαι στο «θρόνο» της ΕΟΚ και όχι σε καμιά πλαστική καρέκλα, παρακαλώντας τον Υφυπουργό Αθλητισμού για καμιά επιδότηση για να βγουν τα έξοδα της χρονιάς, το χρωστάς στο Γκάλη και το Γιαννάκη σε μεγάλο βαθμό. Οπότε λίγος σεβασμός, δεν βλάπτει, έστω κι αν ζούμε στην υπέροχη χώρα, όπου ο σεβασμός είναι ένα εξωτικό φρούτο με πολλή ζάχαρη, το οποίο αποφεύγουν συστηματικά οι περισσότεροι άνθρωποι...
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, ο «αφέντης» του ελληνικού μπάσκετ, έχει προσφέρει πολλά πράγματα στο άθλημα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο που ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, εμφανίζει ένα «σύμπτωμα» που συναντά κανείς σε ένα σωρό πετυχημένους, ισχυρούς και εγωιστές ανθρώπους από διάφορους χώρους (αθλητές, ηθοποιούς, τραγουδιστές, επιχειρηματίες, παράγοντες): δεν ξέρει πότε έχει έρθει η ώρα να πει «αντίο», να αποσυρθεί, να ανοίξει το δρόμο σε νέους ανθρώπους, να παραδώσει τη σκυτάλη σε κάποιον νεότερο, άφθαρτο, με άλλη φιλοσοφία και - κυρίως - κάποιον που μπορεί να γεφυρώνει χάσματα και όχι να τα δυναμιτίζει.
Τι θα ήταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος χωρίς το Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά που έφεραν το Χρυσό το 1987; Ένας παράγοντας σε ένα άθλημα που θα απασχολούσε λίγους ανθρώπους. Θα ήταν για πάντα «η πορτοκαλί μπάλα με τα σπυριά» και «το άθλημα που παίζεται με τα χέρια, άρα είναι κάτι σαν αθλητικός αυνανισμός». Θα πανηγυρίζαμε καμιά πρόκριση σε 8άδα μεγάλης διοργάνωσης, τα παιδάκια σίγουρα δεν θα γέμιζαν τα ανοιχτά γηπεδάκια μετά το '87, ο μικρός Δημητράκης Διαμαντίδης κι ο μικρός Βασιλάκης Σπανούλης μπορεί να μάθαιναν μπιλιάρδο αντί για μπάσκετ, ο μικρός Θοδωράκος Παπαλουκάς κι ο μικρός Νικολάκης Ζήσης μπορεί να έκαναν σούζες με μηχανάκια στην εφηβεία τους και να κυνηγούσαν γκομενάκια, αντί να «λιώνουν» όλη μέρα με μια μπάλα στο χέρι και να κυνηγάνε τον αντίπαλό τους στα 3/4 του γηπέδου.
Ένα «τίποτα» με ολίγη από καθόλου θα ήταν πιθανότατα το μπάσκετ στη χώρα μας, αν η Εθνική Ομάδα δεν γινόταν η «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων τον Ιούνιο του 1987. Και η Εθνική έφτασε τότε στο ψηλότερο σκαλοπάτι και μετά πήρε το ασημένιο το ΄89 και μετά το ελληνικό μπάσκετ έφερε Ευρωλίγκες και νίκη επί των ΗΠΑ και άλλο ένα χρυσό το 2006, διότι ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας, ο Καμπούρης και οι υπόλοιποι ξεπέρασαν τον εαυτό τους, έσπασαν το ταβάνι τους, έπαιξαν στο 120% αυτού που μπορούσαν το 1987.
Δεν γίνεται λοιπόν να θυμόμαστε τους ήρωες εκείνης της εποχής και να «ξεχνάμε» το Γκάλη και το Γιαννάκη. Ό,τι διαφορές και να υπάρχουν, ό,τι κόντρες και να δημιουργήθηκαν, όσες κουβέντες και να «άλλαξαν» κάποτε, αυτό που πρέπει να κάνει ένας «πατερούλης» ή «παππούλης» του μπάσκετ, όπως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, είναι να βρει τον τρόπο να είναι εκεί, στη μεγάλη γιορτή και ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ακόμα κι αν χρειαστεί να λείπει ο ίδιος, προκειμένου να είναι αυτοί οι δυο εκεί. Διότι ποιανού η παρουσία είναι σημαντικότερη σε μια τέτοια εκδήλωση κύριε Βασιλακόπουλε; Η δική σας; Ή του Γκάλη και του Γιαννάκη;
Ο Νίκος Γκάλης, έκανε μια αιχμηρή και καυστική δήλωση κατά του Γιώργου Βασιλακόπουλου, στο e-basket.gr. Είπε τη δική του εκδοχή, τη δική του αλήθεια, τον τρόπο που ένιωσε και την πίκρα που έχει για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Σωστά ή λάθος, έτσι ακριβώς ή όχι ακριβώς έτσι, αυτά τα είπε με το όνομα και το επώνυμό του. Ποια ήταν η απάντηση Βασιλακόπουλου; «Δεν προτίθεμαι να συμμετάσχω με κανέναν τρόπο και σε κανένα επίπεδο σε δημόσιες αντιπαραθέσεις με οποιονδήποτε». Είπε και κάτι άλλα μετά, αλλά όλα σταματούν στο «με οποιονδήποτε»...
Είναι «οποιοσδήποτε» ο Νίκος Γκάλης Πρόεδρε; Είναι κάποιος στον οποίον δεν καταδέχεσαι να απαντήσεις; Αν κάθεσαι στο «θρόνο» της ΕΟΚ και όχι σε καμιά πλαστική καρέκλα, παρακαλώντας τον Υφυπουργό Αθλητισμού για καμιά επιδότηση για να βγουν τα έξοδα της χρονιάς, το χρωστάς στο Γκάλη και το Γιαννάκη σε μεγάλο βαθμό. Οπότε λίγος σεβασμός, δεν βλάπτει, έστω κι αν ζούμε στην υπέροχη χώρα, όπου ο σεβασμός είναι ένα εξωτικό φρούτο με πολλή ζάχαρη, το οποίο αποφεύγουν συστηματικά οι περισσότεροι άνθρωποι...
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου