Λυκόβρυση Πεύκη 2020: 8/3 ημέρα της γυναίκας

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΡΓΙΑ

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η κρίση δεν έχει αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Στο σύνολό της η ελληνική οικογένεια έχει υποστεί μείωση του επιπέδου διαβίωσης. Ποιός όμως αποφασίζει τι θα μπει στην κατσαρόλα; Ποιός αποφασίζει αν η Μαρία θα αγοράσει καινούργια παπούτσια ή ο Γιαννάκης θα κάνει κάποια βοηθητικά μαθήματα; Μια γυναίκα φυσικά, η μητέρα.

Σκεφτείτε την δυσκολία που έχει μια μητέρα να κατανείμει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα ισότιμα, περικόβοντας απ’ όπου μπορεί .

Πάντα σε περιόδους κρίσης, τα πρώτα θύματα είναι οι πιο αδύναμοι κρίκοι της κοινωνίας. Γυναίκες, νέοι , ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρία, άνεργοι.

Πάντα η ανεργία των γυναικών ήταν υπερδιπλάσια των αντρών. Το 2008 ήταν 13%, σήμερα είναι 23-25%. Γυναίκες ειδικά έχασαν την εργασία τους λόγω συγχωνεύσεων π.χ. Σχολείων, βρεφονηπιακών σταθμών, δημόσιων φορέων και οργανισμών ή σε επαγγέλματα που επλήγησαν από την κρίση οι περισσότεροι απασχολούμενοι ήταν γυναίκες. Το ίδιο σε σχολεία, εστιατόρια, καταστήματα ρούχων, ξενοδοχεία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις και πάρα πολλά άλλα επαγγέλματα.

Ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας που παραδοσιακά εργάζονταν γυναίκες όπως, κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, βιοτεχνία τροφίμων, δερμάτινων ειδών ή έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες προς αναζήτηση φτηνού εργατικού δυναμικού και φορολογίας.

Στον ιδιωτικό τομέα μετά και την κατάργηση ή καταπάτηση όλων των συλλογικών συμβάσεων, οι μισθοί αν δεν συρρικνώνονταν, απλώς απέλυαν την γυναίκα ή την αντικαθιστούσαν με μια νεότερη και με μικρότερο μισθό.

Πόσο δύσκολο η γυναίκα άνω των 26 -27 ετών να βρει δουλειά ξανά! Όλες οι αγγελίες ζητούν νέες μέχρι 25 ετών. Για αυτές δε των 40 ή 50 δεν γίνεται λόγος!! Παρ’ όλο που είναι οι πιο έμπειρες και ικανές, απορρίπτονται και μόνο στο άκουσμα της ηλικίας τους, χωρίς καν να τις δουν.

Η ανεργία λειτουργεί σαν μια τραυματική εμπειρία. Μια περίοδος δοκιμασιών. Οι γυναίκες χάνουν την εργασιακή τους ταυτότητα και αναιρούνται σιγά σιγά όλες οι κοινωνικές και ψυχικές τους δεξιότητες με πολλαπλές συνέπειες. Σε πολλές μπορεί να δημιουργήσει ενοχές, ντροπή, αίσθημα κατωτερότητας και υποβάθμισης, έλλειψη διεκδικητικότητας, άγχος, φόβο για την νέα εργασία και να τραυματίσει την αυτοπεποίθησή τους.

Στις γυναίκες παρατηρήθηκε ότι η ανεργία δημιούργησε και πρόβλημα υπογεννητικότητας.

Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν πολλοί, όσο υψηλότερα είναι τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών σε μια χώρα, τόσο χαμηλότερα είναι τα ποσοστά γεννήσεων, ενώ όσο περισσότερες γυναίκες εργάζονται, τόσο περισσότερα παιδιά γεννιούνται. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με ερμηνείες της υπογεννητικότητας στο παρελθόν, σύμφωνα με τις οποίες τα εργασιακά καθήκοντα των γυναικών αποτελούσαν τροχοπέδη στα σχέδια για δημιουργία οικογένειας. Με λίγα λόγια, η οικονομική ανεξαρτησία και η επαγγελματική σταθερότητα ευνοούν σε μεγάλο βαθμό τις γεννήσεις.

Ματαίωση προσδοκιών λοιπόν, ζημιά στην κοινωνία. Αλλά εκείνο που επιβαρύνει την ψυχολογική κατάσταση των γυναικών είναι ότι για αυτές τις συνθήκες δεν φταίνε οι γυναίκες , αλλά οι άνδρες.

Η κυριαρχία των ανδρών στον οικονομικό χώρο και η απληστία τους για πλούτο, χρήμα και δόξα τους κάνει συχνά να μην διστάζουν να παίρνουν υπερβολικά ρίσκα. Αντίθετα η γυναίκες, υπολογίζουν πάρα πολύ πριν πάρουν αποφάσεις και λαμβάνουν υπ’ όψιν τους σοβαρά τις επιπτώσεις στην οικογένεια.

Σύμφωνα με έρευνες σε 315 διεθνείς επιχειρήσεις, αποδείχτηκε ότι εκείνες που είχαν γυναίκες σε ανώτατα κλιμάκια διοίκησης, είχαν περισσότερα κέρδη και μικρότερες απώλειες. Και σε μια άλλη έρευνα μεταξύ τραπεζών, αποδείχτηκε ότι οι τράπεζες που είχαν γυναίκες στην κορυφή, είχαν λιγότερες απώλειες σε χρήματα και θέσεις εργασίας στην περίοδο της κρίσης.

Ατράνταχτο συμπέρασμα λοιπόν ότι η γυναίκα είναι ο κορμός της κοινωνίας, της οικογένειας και της οικονομίας.

Από την παραπάνω παραδοχή ακριβώς, είναι περισσότερο και από βέβαιο, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να κάνει πολλά. Η μέριμνα για την γυναίκα κάθε ηλικίας και τα προβλήματα της, πρέπει να γίνει μια πραγματικότητα σε όλους τους τομείς.

Η μέριμνα όσον αφορά τις θέσεις εργασίας , είτε στους δήμους και τους διάφορους φορείς του, είτε σε άλλους εργασιακούς χώρους, είναι ανάγκη να χαρακτηρίζεται από προτεραιότητα για την γυναίκα, που ομολογουμένως έχει πληγεί περισσότερο από άλλες κοινωνικές ομάδες. Η βασική προτεραιότητα της Τ.Α. θα ήταν, να ενδιαφερθεί για την εργαζόμενη γυναίκα, ώστε να την διευκολύνει ως εργαζόμενη και μητέρα, παρέχοντας της όλες τις προβλεπόμενες θεσμικές διευκολύνσεις. Το ίδιο και για την άνεργη ώστε να μπορέσει με ευκολία να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις αν βρει δουλειά.

Στο σημείο αυτό η δημοτική μας ομάδα ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ – ΠΕΥΚΗ 2020 στην διετή περίπου παρουσία της στην πόλη μας έχει αποδείξει πως το ενδιαφέρον της για την άνεργη ή την εργαζόμενη γυναίκα είναι στις άμεσες προτεραιότητές της.

Θεωρώ πως η επιλογή μου να ενταχθώ σε αυτήν την δημοτική ομάδα ήταν ενσυνείδητη επιλογή μου με σκοπό την ουσιαστική προσφορά μου στους συμπολίτες μου. Άλλωστε δεν είμαι άγνωστη για πολλούς! Προέρχομαι από μία από της παλαιότερες οικογένειες της Μαγκουφάνας, Ως Γνήσια Πευκιώτισσα συμμετείχα στις προσπάθειες του επικεφαλής μας Παναγιώτη Ιωάννου στις Δημοτικές εκλογές του 1990 με τον ανεξάρτητο για πρώτη φορά από κομματική ταυτότητα συνδυασμό ΠΕΥΚΗ 2000. Πιστεύω πως η επιλογή μου να είμαι στο πλάι του για να προσφέρω στην πόλη μου είναι πιο συνειδητή και πιο ώριμη από ποτέ. 

Γιατί τον Δήμο σου πρέπει να τον αγαπάς όπως το σπίτι σου, να τον διοικείς όπως την επιχείρησή σου και οι δημότες να είναι η οικογένειά σου.