Είναι ο άνθρωπος που έχει ορκιστεί να κάνει την Μαρίν Λεπέν πρόεδρο της Γαλλίας. Ένας λάβρος αντί-ευρωπαϊστης που εδώ και πέντε χρόνια στέκεται δίπλα (και πίσω) από την επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου προλειαίνοντας την άνοδο της στο ύπατο αξίωμα της χώρας.
Ο 35χρονος Φλοριάν Φιλιπό μπορεί να καυχιέται πως πήρε ένα κόμμα που ήταν τρίτο-τέταρτο στις δημοσκοπήσεις και μέσα σε λίγα χρόνια το οδηγεί εκεί που δεν φανταζόταν ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός του οπαδός: στην κορυφή.
Ο Φιλιπό γεννήθηκε το 1981 στην Λιλ, την μουντή, βιομηχανική πόλη του γαλλικού βορρά που οι δρόμοι της τα βράδια θυμίζουν τα προάστια του Παρισιού, εκεί όπου ζουν οι pied-noirs, δηλαδή οι δεύτερης γενιάς γιοι των μεταναστών που ήρθαν από την Αλγερία, την Τυνησία και την Υποσαχάρια Αφρική.
Οι γονείς του, αμφότεροι δάσκαλοι σε σχολείο της Λιλ, ήταν ιδιαιτέρως πολιτικοποιημένοι -αν και απείχαν πόρρω από κάθε σύνδεση τους με οτιδήποτε ακροδεξιό.
Ωστόσο, όπως θυμάται ο Φιλιπό, περνούσε μαζί με τους γονείς του τα βράδια της αναγγελίας των αποτελεσμάτων μετά από κάθε δημοτική ή βουλευτική εκλογική αναμέτρηση. Μια από τις πιο δυνατές του αναμνήσεις είναι όταν, το 1992, σε ηλικία 11 ετών, έβαλε τα κλάματα διαπιστώνοντας πως η Γαλλία ψήφισε υπέρ της ένταξης της στην Συνθήκη του Μάαστριχτ που θα άνοιγε τον δρόμο για την νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης.
“Ήταν λίγο παράλογο μεν, αλλά καταλάβαινα από τότε πως το γαλλικό φράγκο θα χαθεί και είχα στεναχωρηθεί”, θα πει σήμερα.
Η σχέση αγάπης (με την χώρα του) και μίσους (με την υπόλοιπη Ευρώπη) γαλουχήθηκε περαιτέρω στα φοιτητικά του χρόνια, όταν αρνήθηκε να σπουδάσει σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα εντός της Ε.Ε., θεωρώντας τα συλλήβδην όλα “αντιδημοκρατικά και παράνομα”. Αντ' αυτού, προτίμησε να κάνει το άτυπο Εράσμους του στην... γαλλική πρεσβεία της Κοπεγχάγης, με τους φίλους του να τον θυμούνται να χλομιάζει κάθε φορά που έβλεπε μια μπλε αστερόεσσα να ανεμίζει σε κάποιο δημόσιο κτίριο.
Μετά την εφηβεία του χαλύβδωσε την αγάπη του για την πολιτική φυσιογνωμία του Σαρλ Ντε Γκολ, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.
Κι όπως το πολιτικό του είδωλο ηγήθηκε της γαλλικής αντίστασης εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι κι αυτός ορκίστηκε να τεθεί επικεφαλής της Νέας Γαλλίας που θα διώξει τον ίδιο εχθρό, ο οποίος αυτή τη φορά απειλούσε την χώρα του όχι με στρατιωτική, αλλά με οικονομική κατοχή.
Και μπορεί τότε να δήλωνε πως “δεν θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό ή δεξιό -αυτός ο διαχωρισμός έπαψε να υφίσταται από το τέλος κιόλας του Ψυχρού Πολέμου”, όμως το πολιτικό του μέλλον προδιαγράφτηκε όταν, όπως λέει, είδε για πρώτη φορά στην τηλεόραση μια ομιλία της Μαρίν Λεπέν. Και από εκείνη την στιγμή έθεσε στόχο ζωής να την γνωρίσει προσωπικά και να θέσει εαυτόν στις υπηρεσίες της.
Ο Φιλιπό γνώρισε την Μαρίν Λεπέν τον Μάιο του 2009, ενόσω εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο εσωτερικών. Το δείπνο το κανόνισε ο συντηρητικός βουλευτής Πολ Μαρί Κουτό. Η ίδια η Λεπέν χαρακτήρισε την πρώτη της συνάντηση με τον Φιλιπό ως “έναν έρωτα με την πρώτη ματιά”. Όχι έρωτα ρομαντικό, αλλά πνευματικό, καθώς, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Κουτό, “στο τέλος του δείπνου, ο ένας αποτελείωνε την φράση που είχε ξεκινήσει ο άλλος”.
“Μαρίν σε θαυμάζω. Θέλω να δουλέψω για σένα”, της είπε αποχαιρετώντας την, γνωρίζοντας ασφαλώς πως και ο ίδιος είχε κάνει την ίδια καλή εντύπωση στην επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου.
Το πρώτο πράγμα που της συνέστησε όταν την ξαναείδε ήταν ”ξεφορτώσου τον πατέρα σου γιατί αποτελεί βαρίδι για την πολιτική σου πρόοδο”.
Όπερ κι εγένετο.
Σύντομα, και με τον Ζαν Μαρί Λεπέν εξοβελισμένο από το ίδιο του το κόμμα, ο δρόμος ήταν ορθάνοικτος: από κοινού εργάστηκαν για να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα επικεντρωμένο στις πατριωτικές αξίες, ένα κράτος με ισχυρές δομές, σύνταξη στα 60 χρόνια για όλους τους Γάλλους και αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς. Κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Φρανσουά Ολάντ, το πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου έμοιαζε, θαρρείς, βγαλμένο από κάποιο κομμουνιστικό μανιφέστο των Ερυθρών Ταξιαρχιών ή της Μπάαντερ-Μάινχοφ.
Ήταν όμως όντως το πρόγραμμα αυτό η ονείρωξη και το πολιτικό άλλοθι του μέσου Γάλλου αριστερού ψηφοφόρου; Ασφαλώς όχι: “άνοιγμα” έκανε προς πάσα κατεύθυνση και ευήκοο ους.
Κι όταν το 2012 ο Φιλιπό αναγορεύτηκε διευθυντής της προεδρικής εκστρατείας της Λεπέν, εκείνη φρόντισε ώστε να μεταφέρει ένα απλό μήνυμα τόσο στους συνεργάτες της, όσο και στην βάση του κόμματος της: “μετά από εμένα, είναι ο Φλοριάν”.
Και δια του λόγου το αληθές... τον διόρισε αντιπρόεδρο του Εθνικού Μετώπου.
Κι ο Φλοριάν φρόντισε να της το ανταποδώσει: σύντομα εμφανιζόταν όπου τον καλούσαν, ραδιόφωνο ή τηλεόραση, σπέρνοντας το μήνυμα του κόμματος. Κάπουα στιγμή έφτασε να δέχεται 15-20 κλήσεις ημερησίως για να εμφανιστεί σε διάφορα τοκ σόου. Δεν είπε ποτέ όχι. Δεν αρνήθηκε τις προ(σ)κλήσεις ούτε μια φορά.
“Το Εθνικό Μέτωπο μέχρι τότε δεν ακουγόταν πουθενά. Κι εγώ φρόντιζα ώστε να έχουμε την προβολή που μας άξιζε”, επεσήμανε ο ίδιος.
Στους επιδέξιους χειρισμούς του Φιλιπό πιστώνεται η -τρόπον τινά- “εξυγίανση” του προφίλ του Εθνικού Μετώπου: η βαριά, μισαλλόδοξη ρητορική κατευνάστηκε, προς όφελος μιας πιο μετριοπαθούς πολιτικής προσέγγισης, με στόχο το άνοιγμα του κόμματος σε χώρους που μέχρι τότε θεωρούνταν a priori κλειστοί. Οι δημόσιες καταδίκες κάθε πράξης αντισημιτισμού, ρατσισμού και ξενοφοβίας έβαλαν μπόλικο νερό στο αυλάκι της θρυλούμενης αυτής εξυγίανσης, αν και μέχρι σήμερα πολλοί θεωρούν πως όλα γίνονται για χάρη του εκλογικού σώματος. Ενας συνάδελφος του Φιλιπό στο υπουργείο εσωτερικών θυμάται μάλιστα σε μια συνάντηση του Φλοριάν με την Λεπέν, το 2011, τη Μαρίν να παρομοιάζει τους Μουσουλμάνους με τους Ναζί που κατέκτησαν το Παρίσι το 1940.
Ο ίδιος πάντως συνέχισε να αναζητά την Νέα Γαλλία με μια σχεδόν σολιψιστική μανία επιβεβαίωσης της γαλλικής ανωτερότητας.
Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014 όλα πηγαίναν κατ' ευχήν. Όμως στις 12 Δεκεμβρίου το γαλλικό σκανδαλοθηρικό περιοδικό Closer τον... κρέμασε από τα μανταλάκια στα περίπτερα, αποκαλύπτοντας την κρυφή ερωτική του σχέση με έναν τηλεοπτικό δημοσιογράφο.
Και μπορεί κατόπιν το περιοδικό να καταδικάστηκε να του καταβάλει αποζημίωση 20.000 ευρώ επειδή “έπληξε την προσωπική του ζωή αποκαλύπτοντας την ομοφυλοφιλία του”, όμως η ζημιά είχε γίνει, με πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος να ενοχλούνται από την ύπαρξη ενός ομοφυλόφιλου στις τάξεις της παράταξης -μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως μιλάμε πάντα για το κόμμα που ίδρυσε το 1972 ένας άνθρωπος που μέχρι σήμερα θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως “μια αρρώστια, μια εγγενή ανωμαλία”.
Η Μαρίν στάθηκε στο πλευρό του. “Είμαστε ένα σύγχρονο κόμμα”, δήλωσε μετά, “οι ψηφοφόροι μας είναι νέοι και δεν ενδιαφέρονται για τον σεξουαλικό προσανατολισμό των μελών μας”.
Και το θέμα θεωρήθηκε αυτοστιγμεί λήξαν, προς μεγάλη λύπη του Ζαν Μαρί Λεπέν...
Κι όταν ο Τραμπ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του για να γίνει ο επόμενος Πλανητάρχης, ο Φιλιπό ήταν ο πρώτος που είχε διαβλέψει την εκλογή του, ως ένα σημάδι μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων που ερχόταν καταπάνω μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να το έκανε λόγω των ανεπτυγμένων πολιτικών του αντανακλαστικών ή να ήταν απλώς ένας ευσεβής πόθος που έγινε πραγματικότητα; Ποιος ξέρει...
Το βράδυ της 23ης Ιουνίου 2016 ο Φιλιπό θα το θυμάται μέχρι να πεθάνει. Ήταν η βραδιά του βρετανικού δημοψηφίσματος και ο ίδιος, σίγουρος ων για την έκβαση του, είχε οργανώσει ένα γεύμα για κάποια λίγα άλλα εκλεκτά μέλη του Εθνικού Μετώπου σε ένα γνωστό παρισινό μπιστρο. Πέρασε όλη τη νύχτα στο πλάι της Λεπέν, ανεμίζοντας βρετανικές και γαλλικές σημαίες και πίνοντας σαμπάνια μέσα σε ακριβά, κρυστάλλινα ποτήρια. Και όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα, έκλαψε από συγκίνηση. Όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος μετά, “ήταν μια από τις δυο φορές που έχω κλάψει στη ζωή μου. Η άλλη ήταν στον θάνατο της μητέρας μου”.
Κι όταν την επόμενη ήμερα πέρασε ξανά το κατώφλι των γραφείων του κόμματος στον αριθμό 76 της παρισινής Rue des Suisses, ορκίστηκε να ξανακλάψει -από χαρά αυτή τη φορά- σε έναν ακόμη θάνατο: αυτόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το κατά πόσο θα το πετύχει, θα μας το δείξει η Ιστορία...
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου